Ήταν στις 18 Νοεμβρίου του 2013. Στις 01:30 τα ξημερώματα, αφού ξύπνησα μετά από μόλις 10 λεπτά ύπνο, είχα ένα βάρος στο στήθος. Κατάλαβα αμέσως πως κάτι θα γινόταν εκείνο το βράδυ. Βρίσκομαι στις 38 εβδομάδες και θυμάμαι πως ένιωθα έντονα ένα περίεργο συναίσθημα, μετά από λίγο σπάνε τα νερά, μένω ψύχραιμη, ετοιμάζομαι, παίρνω τηλέφωνο τον άντρα μου που δούλευε βράδυ αλλά του είχε κλείσει από μπαταρία, παίρνω έναν φίλο του που δουλεύανε μαζί,του το λέει και έρχεται τρέχοντας σπίτι αλαφιασμένος και αγχωμένος και με βρίσκει τα αλλάζω ρούχα (πάλι δεν ήξερα τι να βάλω!)και να γελάω, ενώ περίμενε μια άλλη εικόνα!!! Μετά παίρνω τηλέφωνο την μαμά μου και την ξυπνάω.
"Τώρα έβλεπα στον ύπνο μου το μπέμπη"μου λέει,
"Ετοιμάσου να τον δεις και στον ξύπνιο σου" της λέω, "σπάσανε τα νερά".
Έρχεται λοιπόν μαζί με το μισό σόι και πάμε στο νοσοκομείο.
"Γεια σας" λέω, "Που γεννάμε;" Άνετη πολύ μέχρι στιγμής. Η εμπειρία που θα ακολουθήσει είναι μοναδική, όπως μοναδική είναι για κάθε μανούλα η εμπειρία της γέννας της. Μόνο που όταν τα σκέφτομαι υπάρχει και κάτι γκρίζο... η αδιαφορία και η μη ενημέρωση. Mε πάνε λοιπόν σε ένα δωμάτιο για προετοιμασία κτλ. Αρχίζω να καταλαβαίνω πως το προσωπικό δεν θα είναι ιδιαίτερα υποστηρικτικό. Υπήρχε μια ξινίλα θα έλεγα... Τυπικοί έκαναν μεν την δουλειά τους χωρίς να έχουν στο μυαλό τους ότι η γέννα δεν είναι απλά μια δουλειά... εγώ περίμενα κάτι παραπάνω, μια κουβέντα ίσως κάπως πιο γλυκιά. Ειδικά εφόσον δεν άφησαν έναν δικό μου άνθρωπο να έρθει να μου μιλήσει έστω για δέκα λεπτά πριν ξεκινήσει ο τοκετός για ψυχολογική υποστήριξη. Οι ίδιοι δεν είναι ικανοί ή δεν είναι η δουλεία τους να την προσφέρουν. Άρχισα να αισθάνομαι περίεργα, να αισθάνομαι μια αδιαφορία που μέχρι το εξιτήριο θα γινόταν χειρότερη! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στο δωμάτιο που περίμενα θυμάμαι έναν νεαρό που απλά με ρώτησε πως με λένε και με φώναζε με το όνομα μου, αυτό με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα, τόσο απλό! Μια οικειότητα παραπάνω κάτι που να δείχνει μια ευαισθησία. Τέλος πάντων, τρεις ώρες "μόνο" που ήμουνα εκεί να προσπαθώ να γεννήσω χωρίς τον γυναικολόγο μου που υπέθεσε ότι θα γένναγα το πρωί (!) και είπε να πάρει έναν υπνάκο μιας και ήταν ξημερώματα, με πόνους πιο δυνατούς από όσο θα ήταν μιας και έκανα και πυρετό, που από ότι έμαθα μετά πολλαπλασίαζε τον πόνο, και όταν είδα ότι δεν αντέχω, ζητάω επισκληρίδιο, μου λένε τώρα γεννάς. Κάνω λοιπόν υπομονή και λέω "Ο.Κ, θα τα καταφέρω" μιας που ήταν και επιθυμία μου να γεννήσω χωρίς επισκληρίδιο. Το είχα συζητήσει με το γιατρό και μου είχε πει άμα δεν αντέξεις θα σου κάνουμε και όσο για τις αναπνοές, του είχα πει να κάνω μαθήματα ανώδυνου τοκετού και μου είχε πει "αυτά είναι βλακείες,θα σου πω εγώ πως να αναπνέεις εκείνη την ώρα"! Μονό που εκείνη την ώρα αυτός δεν ήταν εκεί και εγώ έπαιρνα βαθιές ανάσες που δεν έπρεπε τελικά και πόναγα πιο πολύ και ήθελα να λιποθυμήσω. Κάποια στιγμή ένιωσα το κεφάλι του παιδιού να βγαίνει και ένας νοσοκόμος που έτυχε να περνάει εκείνη τη στιγμή γούρλωσε τα μάτια και μου είπε να πάρω ανάσες κοφτές και μαγικά ένιωσα το μωρό να ξαναμπαίνει μέσα. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας γενικά ότι έζησα εκεί μέσα περιμένωντας να γεννήσω αλλά ταυτόχρονα περιμένοντας και τον γιατρό μου!!! Έρχεται επιτέλους ο γυναικολόγος, γεννάω στη μισή διαδρομή για το χειρουργείο, τότε όλοι τρέχανε πανικόβλητοι, βγαίνει το μωρό μου με μία εξώθηση μόνο και τυλιγμένο γύρω από τον ομφάλιο λώρο τρείς φορές. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΔΕΙ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΗΧΟ παλιάς τεχνολογίας που διέθεταν. Ήμουνα και τυχερή βλέπετε όπως μου είπαν. Περίμενα να ακούσω το κλάμα του και το μόνο που έβλεπα ήταν το μωράκι μου να το ξετυλίγουν σαν κοκορέτσι γύρω από τον ομφάλιο λώρο. Ναι αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που αντίκρισα από το παιδί μου και δεν φτάνει όλο αυτό όταν με ράβανε (που πόναγε πιο πολύ από τη γέννα, μιας και δεν πιάνει αναισθητικό εκεί) μου φέρνουνε το παιδί να το δω πρώτη φορά και συνέχιζε να ράβει ο άλλος, ούτε αυτή την ιερή στιγμή δε με άφησε να απολαύσω, μέχρι που τον έβρισα δεν άντεξα πια. Το παίρνουνε το παιδί να το εξετάσει παιδίατρος και μου το ξαναφέρνουν την επόμενη μέρα τα ξημερώματα!! Χωρίς να ξέρω γιατί, χωρίς ενημέρωση. Σαν πρωτάρα νόμιζα ότι ήταν φυσικό, έτσι γίνεται... Ήμουν σε δίκλινο και έλειπε και το μωρό της διπλανής μου, την ρώτησα και μου είπε ότι το δικό της το έχουν στη μονάδα όπου το κράταγαν προληπτικά. Πήγα και εγώ μαζί της,τότε από σπόντα έμαθα ότι εκεί ήταν και το δικό μου!!! Χωρίς να μου πουν τίποτα!Θύμωσα τόσο πολύ! Και μου λέγανε κιόλας "Καλά δε στο πε κανείς?" Μόνο μια κοπέλα που έκανε την πρακτική της προσπάθησε να με ηρεμήσει λίγο. Εκεί παρότι είχα πει ότι θέλω να το θηλάσω, του δίνουν φόρμουλα γιατί είχε το σοκ της γέννας ( και δεν περνάει το σοκ της γέννας με την αγκαλιά της μαμάς αλλά με το κρύο πλαστικό μπουκάλι?) και χαμηλό σάκχαρο τα οποία έμαθα μετά όταν τσακώθηκα, και έκανα ένα νοσοκομείο ανάστατο με τις φωνές μου. Με ακούσανε όλοι εκεί μέσα από τις τσιρίδες μου αλλά δεν ιδρώσανε και πολύ. Πάω να το θηλάσω πρώτη φορά στην πτέρυγα που το είχαν, μου το φέρνουν να το θηλάσω και το πιάνω στην αγκαλιά μου και ρωτάω το αυτονόητο,"Τώρα τι κανω;" Η απάντηση ήταν να το βάλω στο στήθος... αυτό το ήξερα. Πάλι καλά ο μπόμπιρας έπιασε κατευθείαν θηλή και άρχισε να θηλάζει μόνος του. Τις επόμενες μέρες ήταν πιο δύσκολο γιατί δεν θήλαζε καλά και μου μάτωσε τις θηλές, τα κατάφερα όμως μόνη μου και με κρέμες που βρήκα στο ίντερνετ να επουλώσουν τις πληγές, χωρίς να πάρουν ταρίφα οι μαίες που είναι η δουλειά τους και θα έπρεπε να προωθούν τον θηλασμό και όχι να βγάζουν λεφτά από αυτόν. Και το αποκορύφωμα, πριν καλά καλά βγω από το νοσοκομείο έρχεται ο γιατρός (ναι αυτός που με άφησε να γεννήσω σχεδόν μόνη μου) και μου ζητάει την αμοιβή του. Μα καλά πριν καν βγω από το νοσοκομείο?? Τέλος πάντων... Τέλος καλό για μένα. Δεν θέλω να τρομάξω τις γυναίκες σχετικά με τα δημόσια νοσοκομεία! Αυτή ήταν η δικιά ΜΟΥ εμπειρία και σίγουρα θα υπάρχουν και πολύ καλύτερες (ή χειρότερες) από αυτήν. Αυτό που έχω να πω στις μέλλουσες μητέρες είναι να ενημερωθείτε από πριν. Η γνώση είναι δύναμη. Σίγουρα δεν θα περίμενα σχεδόν μία μέρα να δω το μωρό μου αν ήξερα... Σίγουρα δεν θα έκανα λάθος αναπνοές χειροτερεύοντας τον πόνο μου αν ήξερα.... Σίγουρα δεν θα τους άφηνα να δώσουν ξένο γάλα αν ήξερα.... Εγώ κοίταγα μόνο κάθε εβδομάδα κύησης που αντιστοιχούσε, ενώ πρέπει να τα κοιτάμε όλαααααα!!!Ψαχτείτε νέες μητέρες μην αφήνετε να σας χαλάσουν τη σημαντικότερη μέρα της ζωής σας! Παρεμπιπτόντως σε λίγες μέρες ο γιος μου κλείνει τα 2 του χρόνια και επέλεξε να θηλάζει ακόμα, εκεί που εγώ ήθελα να σταματήσω. Χρόνια πολλά λοιπόν αγάπη μου ΤΕΡΑΣΤΙΑ, να σε χαιρόμαστε!!
ΚΑΝΤΕ ΜΑΣ like ΣΤΟ FACEBOOK ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου